Düş Hırsızlığı Aydınlanması

Başıma gelen çok korkunç bir olayı sizlerle paylaşmak istiyorum.

Bunu şu an isteyebiliyorum yoksa bir dakika öncesine kadar böyle bir şey düşünmüyordum, düşünemiyordum, dolayısıyla da istemiyor, isteyemiyordum. İstemeye çalışıyor ama istemeyi bile isteyemediğim için bir türlü isteyemiyordum.

İlhan İrem Şarkıları’na benzeyen olayımızı anlatmaya, dilerseniz baştan başlayalım…

Yaklaşık yedi ay yirmi iki gün önce bir sabah, hayallerim çalınmış olarak uyandığımı fark ettim.

Sabah kalktığım O güne dair en ufak bir plan yapamıyordum. Bunu da isteksizliğimden anladım. Plandan kastım öyle atla deve şeyler değil; yüz yıkama ile başlayan, moralim iyiyse diş fırçalamayla devam eden bir rutin…

Bir şey yapmayı istemeye çabaladıkça, zorlanmaktan midem bulanıyordu.

Sadece isteğim değil, düşlerim de çalınmıştı.

Bunu suçlu aramak için birilerinin üzerine yıkmaya çalışmıyorum. Ama sanırım seneler içinde yaşadıklarım, hayal kırıklıklarım (ki bunların pek çoğu gün içerisinde şuuraltıma seslenen hayal kırıklıklarıydı sanırım, zira öyle çok da fark edemiyordum.)

Elbette önce hayalle düş arasındaki farkı bilmediğim için internete girip ufak bir araştırma yaptım. Benzer şeyler olduklarını anlamam uzun sürmedi. Ama nedense düş biraz daha romantik, daha hend meyd (el yapımı) hava veren sosyetik bir kelimeydi ama rüya ile aynı anlama geliyordu.

Evet, düşlerim, rüyalarım, dolayısıyla gelecekle ilgili tatlı planlarım, hepsi çalınmıştı.

Mesela kesinlikle çalışmak istemediğimi o sabah anladım. Zira uyandıktan iki saat sonra ve tam da kendimle meşgulken telefon çalıp, başvuruda bulunduğum işten reddedildiğimi bildirdi. Bunu hem tamamen unutmuş olmamdan, hem de hatırlayınca kabul edilmediğim için son derece mutlu oluşumdan anladım.

Doğal bir beldeye gitmek, kafa dinlemek, vs gibi heveslerim yoktu işin kötüsü.  Zaten problem, heveslerimin çalınmış olmasıydı.

Üzülmüyordum da. Sadece içimde en ufak bir heyecan yoktu. Sanki hayal kurmam, heves etmem, istemem gereken konularla ilgili içime bir duvar örülmüş ve üstü de kurşun geçirmez bir malzemeyle sıvanmıştı ve o duvarın arkası kapsama alanı dışındaydı. Hiçbir teknoloji, hiçbir telkin, din min, bilir kişi o duvarı aşacak gibi de değildi.

Sonra hayal gücümü biraz çalıştırabilmek için bu konuda daha önce yazılmış çocuk romanlarını okumamı tavsiye eden yazar bir arkadaşıma güvenerek birkaç ortaokul çocuğu seviyesinde çocuk romanı okudum ki, hayal gücü en kuvvetli olan çocuklar feyz versin. Fakat onlar da bir işe yaramadı.

İki hoca var dediler, onlara gittim, tık yok.

Bir bilmem ne ayini varmış; yedi mum yakılır, bir şey keki yapılır, yedi kişiye dağıtılırmış, yaptım, işe yaramadı.

Ilıcalara gittim, şifa masajları, reikiler, aura açıcılar kullandım, çalışmadı.

Bu isteksizlik ve duyarsızlığın beni ne hale getirdiğini anlatamam. Adeta etten bir robot olmuştum. Arkadaşlarım, hobilerim, evim, saatler; her şey monotonluktan siyah beyazlaşmıştı. Fakat bu düzene de alışmıştım. Değiştirmek isteği yoktu ama reflekslerimdeki gediklere bir şeyler yerleştirmem gerekiyordu. Olmuyordu.

Derken beynimde feci bir şimşek çaktı!

Bunu nasıl düşünememiştim ki!

Geçen gün (bahçe katında oturuyorum) banyodayken, dışarıda tüp su kamyonetindeki adamın ısrarla evin önünde dat dat dat diye beni çağırdığını duydum. (Onunla ne zaman bu kadar laubali olduk hatırlamıyorum ama adam su lazım mı diye ben balkona koşturana dek ısrarla kornaya basıyor.)

Bu hayvan herif, labubali orosspu çocuğunun tekidir ama ben ona genelde iyi davranırım. Yani ayıp ama aniden su bittiğinde cebimde para olmayabiliyor, ‘sonra veririm’ diyebiliyorum, o da artık samimi olduğumuzu düşündüğü için ‘önemli değil’ deyip ben verene kadar da zırt pırt hatırlatarak taciz etmiyor. Maddiyatla ilgili garip bir tok gözlülüğü var. Bu yüzden onun bu sinir bozucu arkadaşlığına ses etmiyorum.

Fakat geçenlerde banyo yaparken ve mazbut evimin bahçeye açılan balkon kapısı da açıkken bu benim sucu kornaya basmaya başladı. Bazen bu kornalarına o kadar gıcık oluyorum ki sırf adilik olsun diye duyduğum halde duymazdan geliyorum. Evde olmadığımı anlayıp da giderse bir çeşit intikam almış olacağım çünkü. Fakat bu hiç olmadı.

Yani her seferinde o beni yıldırdı.

Geçen gün banyo  yaparken bu korna birden kesildi. Çok şaşırdım. Duşu derhal kapatıp pür dikkat dışarıyı dinlemeye başladım. Onun o sevimsiz motor sesini duyacak ve ilk kez savaşı kazanacaktım. Bir süre saçımdan süzülen su damlalarının eski tip banyomun koyu yeşil fayanslarından yansıyan ve eski tip banyoma daha da eski tip bir hamam havası veren sesini dinledim. Çıt yoktu. Ve bu sessizlik kaşla göz arasında beni çok gerdi.

İnanamayacaksınız ama eve geldi! Kapıdan içeri seslendi. ‘Su lazım mı dedi!’

Su da lazımdı işin kötüsü.

“Oraya bırakıver” dedim.

Hayır ama o kapının önüne suyu bırakmakla yetinmeyen biri. Evin içine girdi, kulağımın dibinde konuşmaya başladı. Haneye tecavüz!

O kadar sinirlenmeme rağmen laubali olup da tecavüz gibi bir olasılığı aramızdaki ilişkiye değdirmemek için sanki normal bir şeymiş gibi davranmaya karar verdim.

Aynı evin içinde, sen kapısı kilitli bir banyoda da olsan, çıplakken içeriden tanımadığın hatta daha beteri, sucun olarak tanıdığın; yani hayatın boyunca haftada bir filan göreceğin birinin sesinin ta dibinden duyman aşırı rahatsız edici bir his. Hiç mi hiç iyi bir his değil.

Fakat bir ara yani iki dakika kadar adamın sesi kesildi. O laubali herifin sesinin çıkmamasından hatırladım ki salondan geçerek mutfağa giderken bir sandalyenin üzerinde sutyen ve donlarımdan biri duruyor. Belli ki o pis herif durdu ve onlara bakıp hatta belki eliyle tutup içinden hin hin güldü.

Sonra sanki ben durumu anlamamışım gibi, iyi niyetli bir sesle başladı konuşmaya.

Onun o iyi niyetine bile o kadar gıcık oluyordum ki intikam almak için kulaklarımı tıkayarak onu duymadım ve ben de onu gıcık etmek için “vızırıttım onu saol” dedim.

O da sanki anlamış gibi “Ha iyi o zaman, bir tane yeter mi abla” dedi.

Ben de “Vızıradınca olur” dedim yine sırf onun o pis sorusunu geçiştirerek intikam almak için.

Fakat ne olsuysa, bir anda ona yüreğim ısındı. Tam bu sempatinin neden olduğunu düşünüyordum ki, işlemlerin tamamlanıp paranın verilmesi gerektiğini hatırladığımı hatırladım.

Ama ben de adam değilim; suyun parasını yazdıracağım için kalbim beni sanki ona sempati besliyormuşum gibi kandırmış meğer.

Bunu fark edince çok utandım ama bu kez ona gerçek bir sempati beslemediğim için yine içimi intikam duygusu kapladı ve bu pis riya hoşuma gitti.

Ve ertesi sabah o iki dakikalık sessizliğin aslında don ve sutyenlerin yanından geçerken değil, kütüphanenin yanındaki eski kutunun içinde biriktirdiklerimi çalarken çıkardığı sessizlik olduğunu anladım.

Evet, hırsız oydu!

Hayallerim, heveslerim, isteklerim, düşlerim, şu anda bir tüp su dükkanında sırf çalmış olmak için çalan ve onları ne yapacağını bilemeyen hatta ne olduklarını bile anlamayan birinin elinde ve kim bilir dükkanın neresinde. Allah bilir bu tüp sucular aynı zamanda aygaz da satıyor ve o gaz kokularının arasında ne zamana kadar hapis kalacak. 

Ve ben, Ahmet kızı Ferkatan; ahdım olsun, hayallerimi, isteklerimi, düşlerimi ve heveslerimi o tüp su dükkanından, o aygazcıdan kurtaracağım. Hiç bir şeyi bu kadar ihtirasla istememiştim!

Lütfen aygazcılar alınmasınlar. Bu bir milangaz da olabilirdi.